اختصاصی استقلالی - 
آیا امکان پذیر است " تمام " رویاهایمان به حقیقت بپیوندد ؟ 
بله امکان پذیر است ! 

ولی سوال مهمتری که باید جواب داد این است : آیا تصمیم خود را گرفته ایم و از صمیم قلب به جامه عمل پوشاندن این رویاها ایمان داریم ؟ 

وقتی کسی قلباٌ به رخ دادن چیزی یا محقق شدن خواسته ای باور دارد گویی تمام کائنات را مجبور به اجرای دستور خودش می کند ، شاید در نگاه اول یک جمله خیلی کلیشه ای باشد اما خیلی وقت ها موفقیت ها در بدترین شرایط بدست آمده درحالی که هیچ امیدی به آن نبوده است. در این مواقع محرکه ای از درون باعث تداوم حرکت به سمت موفقیت بود ، وقتی چیزی در ضمیر ناخودآگاه انسان شکل می گیرد قطعاٌ تاثیری مستقیم روی موفقیت یا شکست او دارد. 

از هر چه بگذریم سخن دوست خوش تر است ، بعد از سال ها سنت شکنی شده و باز هم طلایه دار این سنت شکنی ها ، استقلال ، این بار مدعی قهرمانی در دو جام شده است . بعد از فتح البرز در تهران و عبور از تبریز در مه ، استقلال در جام حذفی به خط مقدم خرمشهر رسیده و همچنین در لیگ برتر بعد از گذشت 17 هفته با آماری شایسته تقدیر ( بهترین خط حمله ، میانگین 2 امتیاز از هر بازی و تنها یک شکست آن هم در هفته سوم ) طبق معمول در صدر جدول جا خوش کرده و باز هم مدعی همیشگی است. 

استقلال به استقلالی دینش را ادا کرده است. خیلی از مقاطع فصل صورت را با سیلی سرخ نگه داشت تا مبادا خاطر هوادارانش آزرده شود و در شرایطی که از لحاظ مالی در وضعیت بغرنجی به سر می برد همه توانش را گذاشت که هم ناز هوادار را بخرد و هم نتیجه خودش را بگیرد. اصلا در جایگاهی نیستیم که بخواهیم بگوییم چرا هواداران به استادیوم نمی روند و مسئله را احساسی کنیم. در بازی قبلی پرسپولیس و همچنین در بازی تیم ملی با ترکمستان ثابت شد که یکی از مهمترین دلایل نرفتن تماشاگر به استادیوم بحث هزینه سنگین آن است . اما انصاف را هم نباید زیرپا گذاشت. هنوز دلیلی برای اینکه استقلال بازی به بازی بهتر شد و نتیجه گرفت ولی هوادارِ کمتری به استادیوم رفت ، پیدا نکرده ایم ! 

شرط های لازم برای دست یابی به هدف در مجموعه تیم ( هواداران ، بازیکنان ، کادر فنی و...) دیده می شود اما شرط کافی که " خودباوری و اعتماد به نفس " است آن طور که باید و شاید احساس نمی شود . شاید این حس کم بودن اعتماد به نفس در کل مجموعه تیم در این فصل علیرغم نتایج خوب بدست آمده ، ناشی از اتفاقات سال های اخیر باشد که باز هم منتظر جرقه یا بهانه ای برای توجیه عدم موفقیت دوباره هستند و باعث شده از اصل ماجرا که فوتبال است فاصله گرفته و بازیچه دست رسانه هایی که جز زمین زدن تیم اندیشه دیگری در سر ندارند، باشند . عناد و دشمنی خیلی از آنها بر کسی پوشیده نیست . قطعا به هیچ وجه تحمل موفقیت جدیدی مثل کسب دوگانه ی استقلال را نخواهند داشت و سرفرصت برنامه های خود را برای زمین زدند استقلال ، پیاده خواهند کرد . 

وقتی اندیشه صعود به بلندترین قله ها را در سر دارید، باید باورِ فتح آن قله ها را در خود ایجاد کنید ، باید لذت این موفقیت را بی اندازه دوست بدارید و از عطش رسیدن به آن بی تاب باشید ، وقتی از عمق وجودتان موفقیت را فریاد می زنید ، در واقع این انرژی درونی خود را برای همدیگر ساطع می کنید و رفته رفته به مجموعه تیم این یقین تزریق می شود که ، بله امکان پذیر است ! هیچ قدرتی نمی تواند جلودار این عزم و اتحاد باشد . پس هوادار استقلال باید در خور نام تیم محبوبش هواداری کند. اگر استقلال بزرگ است پس هوادارنش هم بزرگی کنند. 

گر مرد رهی میان خون باید رفت / از پای فتاده سرنگون باید رفت 

باور داشته باشید ! دقیقا همان باور شما ، بله امکان پذیر است ... 

ختصاصی استقلالی - برای خیلی از هواداران واقعی استقلال ، امیرقلعه نوعی نامی قابل احترام است ، نه می توانیم مانند خیلی ها از او اعلام برائت کنیم و از مخالفان آبی او باشیم و نه می توانیم مانند خیلی ها بی چون چرا عاشق سینه چاک او باشیم و حتی تا مرز پرستیدنش در حد یک بت هم پیش برویم ! ولی باید پذیرفت جای امیر همیشه در قلب هواداران تیفوسی استقلال محفوظ است. در واقع نمی توانی استقلالی باشی و افتخارات امیر را انکار کنی ، آن نسل طلایی دوست داشتنی ، قهرمانی های لیگ و حذفی و... 

در 2سال اخیر ، امیر سکان هدایت استقلال را در دست داشت ، ولی کشتی آبی ها کنار هیچ جامی پهلو نگرفت. برای هواداران پرافتخار ترین تیم ایران ، که در بدترین سال ها و بی بازیکن ترین سال هایشان هم حداقل خواهان در کورس بودن هستند ، استقلال دو سال گذشته چنگی به دل نزد و دستشان از جام کوتاه ماند . 

آلترناتیو نیمکت اکثر تیم های لیگ برتری ، تبریز را به عنوان مقصد انتخاب کرد . ژنرال دوباره سوار تراکتور شد ... امیر پاشای دوم ... یاشاسین امیر ... قلعه ای دوباره اطراف تبریز ... امیر با علم به اینکه تراکتور امسال کانون حواشی فوتبالی و غیرفوتبالی بود و اینکه جایگزین تونی محبوب تبریزی ها می شود، دست به چالشی عجیب زد. سرمربی شدن او البته در مقطعی از فصل رخ داد که 2 بازی حساس با آبی های پایتخت داشت . حال این بار تحمل امیر در نقش یک رقیب که درصدد کوتاه کردن دست استقلال از تصاحب یک جام دیگر باشد ، قطعا برای همان تیفوسی ها هم می توانست سخت باشد ! مسلماً برای آنها ، طعم حذف استقلال به دست یک مربی استقلالی آن هم کسی مثل امیر ، به مراتب از حذف توسط یک پرسپولیسی بسیار تلخ تر بود . 

هر چه بود ژنرال رفت ، شاید رفت که با سربازان نامی تراکتور ، ایران و آسیا را فتح کند. شاید رفت که با سکوهای خالی یادگار امام به سکوهای آزادی طعنه بزند ، شاید رفت که به استقلالی ها اثبات کند که من هنوزم امیرم ، شاید رفت که با حذف استقلال و اضافه کردن افتخاری همراه با تراکتور، کلکسیونش را پرتر کند و ... البته هرچه شماره عینک بدبینی شما بالاتر باشد می توانید این "شاید رفت" ها را ادامه بدهید و جملات منفی تری هم بگویید ! 

بازی حذفی و جوش و خروش های او کنار زمین ، اعتراض مکرر به داوری و شادی پس از گل و حتی به نقل از مصاحبه خودش نخوابیدن تا 4 صبح بعد از شکست ... همه و همه نشان از عطش امیر برای برد بود و شکست استقلال ! ولی حقیقت این بود که قلعه تبریز به دست استقلال فرو ریخت و تبریز این بار برای امیر و تراکتور جهنم شد . 

امیر یک قدیس یا یک الهه نیست. مثل همه ما یک انسان است ، اشتباه و خطا می کند . شاید اگر در دو سال اخیر انتقادپذیری بیشتری داشت ، مشاوران بهتر و دلسوزتر داشت ، غرق در القاب نمی شد ، به زمین و زمان بدبین نبود ، نه تنها دیوار تالار افتخاراتش با استقلال را مزین تر می کرد بلکه همچنان سرمربی استقلال بود و نیازی نیود برای تهذیب نفس و ریاضت کشی به خانقاه تبریز برود . 

از قول تیفوسی های استقلالی که برای آنها فقط یک نام می درخشد و آن هم ** استقلال کبیر ** است به ژنرال دوست داشتنی : "امیر خان ، بلد نیستیم شعار بدیم ، برای تو آرزوی موفقیت در تیم تراکتور را داریم ولی امیدواریم بازی های مقابل استقلال را ناکام باشی ، نه به این معنی که همه بازی هایت را آنجا پیروز باشی ... همینقدر موفق باشی که همیشه تیمت در رده پایین تر از استقلال باشد ، همینقدر ."